Bazı akşamlar yalnız oluyorum; yalan değil ya, yalnız işte! Aylardan
sonra sesim sonuna kadar açılmış. Bağıra çağıra, gürül gürül şarkı söylüyorum;
kimse beni duymuyor. Söyleyecek
bir iki çift sözüm var.
Onları çıkarsam içimden
biraz ferahlayıp, uykuya dalacağım sanki. Yok! İyi ki bu boş sayfa var. Sesimi duymuyor belki ama sözlerimi cebren yontuyorum boşluğuna… Hep ama hep bir şey unutuyorum. “Dur şunu
yazdım ama bir şey daha vardı, neydi o?”
diyorum. Ya anlatacak çok şeyim var ya da söz arsızı oluyorum yazmaya başlayınca.
Aslında onun yerine biraz yürüsem açık havada; doldursam oksijeni içime, belki uyurum sahiden. Hem de
hemen, oracıkta...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder