Bir gün sabah oldu, açtı kollarını sabaha..
Art niyet aramadı, bıraktı kendini günün kollarına.
Işıl ışıldı, ama rüzgarlıydı hava, bir şemsiye isterdi belki ama o almadı.
Mutlu oldu, sevdi, saydı, okşadı günü.
Gün biraz hoyrat geldi ona, savurdu durdu, biraz ıslattı, üşüttü.
Gülen yüzündeki kaşları biraz şekil değiştirdi, çatıldı.
Yine de güzel gözlerle baktı hem kendine hem güne.
Sabır taşı oldu, olsun dedi taş gibiyim ne de olsa..
Görmezden geldi, olmadı; Sevgisini verdi, almadı.
O gün öyle bir gündü ki.. almasını bilmiyordu sevgileri, güzellikleri..
Olmaz dedi.. Gün de dedi; Olmaz!
Birden uyandı, ayıldı.. gece olmasını beklemeden güne veda etmeye karar verdi. Hoşçakal..
"Sana ne bir borcum var, ne de iki.." dedi. Arkasını döndü, gitti..
Biraz üzüldü, biraz sıkıldı. Ama önemli değildi.
Başka günler de olurdu; bu hep böyle olmuştu, hep de böyle olacaktı.
Kanıksadı.. Yok yok kanıksamış gibi yaptı!
