Değer

Yüzüne soğuk suyu çarpmak gibi... 

Aynada gözbebeklerinle konuşmak,

sofrada, tadını sevdiğin şeyleri yemek gibi... 

Nefesini, gayri ihtiyari değil; organların için almak, 

sevgini, başkası için değil; kendin istediğin için yaymak gibi... 

Gülücüğünu dudağına, mutluluktan giymek, 

nüktenin sadece senin için komik olması gibi... 

Kendinin farkına varmaya başlamak,

"ben"i tanımak gibi...

 

İmiş "öz değer"ini anlamak! 

Aysegul Kumova 

Şubat 2017 

Yürüyüş

Sizi bilmem ama ben yarın öğlen güneşinde, şöyle güzelce bir yürüyeceğim. 

Ben, gölgem, nefesim ve çimin yeşili... 

Onları bilmem ama ben yine atacağım adımlarımı. 

İster kaçacağım; ister kavuşacağım, kime ne! 

Anlatmamışım

Herkes yaşarken öldürmüşum ben kendimi.  

Herkes koşarken oturup beklemişim. 

Severken onlar, meğer ceza vermişim ben kendime 

Tek ayak üzerinde beklemişim bir köşede... 

Nefes almayı unutmuşum; onu bırak kendimi de...

Aynada bir başkasını görmüşüm, buğulu bir camın ardından. 

Onlar kendini düşünüp durmuş, bense onları

Hep anlamaya çalışmışım ben, anlatmamışım. 

Omzuma dokunmuş hayat, silkelemişim onu 

Sevmiş beni müzik, dans, "bekle" demişim, "vakti değil"

Durmuşum hep, neden durduğumu bilmeden.

Öldürmüşum kendimi, bilmeden...