Yemyeşil çimin üzerindeyim,
Kalem ile kağıdın üzerine yazmayı biraz unutmuşum.
Yine de mavi aynı mavi, yeşil aynı yeşil.
Üzerine uzandığım toprak aynı toprak.
Sadece biraz daha olgun, daha köklü bitkileri.
İki çocuk kollarını açarak çimlerin üzerinde yuvarlanıyorlar.
O hareketi yapmak 'o an' onlar için o kadar önemli ki, hiçbir şey umurlarında değil.
Sahi, kendini tamamen özgür bırakmak nasıl bir şeydi?
Hatırlamaya çalışıyorum...
Sonra boşveriyorum, güneşi çekiyorum içime.
Şairin dediği gibi; 'İstanbul'u dinliyorum'
Ama gözlerim o kadar açık ki, sadece dinlemiyor, izliyorum hayatı.
Yaşıyorum ben, evet!
Ayşegül K.
Kimsenin bilmediği bir kelimeyi bana öğreten kadın,
Sevginin sadece sözle değil, yaşayarak yaşatıldığını anlatan kadın,
Mutluluğu, daha çocukken genlerime aşılayan kadın,
Gücün, yaşamak olduğunu öğreten kadın,
Dışarı bakmayı değil, öğrenmeyi öğreten kadın,
Kıkırdamayı, gerçekten gülmeyi gösteren kadın,
Ağzım, dilim ve bir de aklım olduğunu anlatan kadın,
Ayağını yere yürekle basan kadın,
Ne olursa olsun vazgeçmemeyi öğrenen ve öğreten kadın,
Yaşamın aynası olup bana ışık tutan, yüzümü aydınlatan kadın,
Beni ben yapan kadın,
Babamı seven kadın,
Beni seven kadın,
Çok ama çok sevilen kadın,
Hayatımdaki tek kadın,
Kimsenin bilmediği bir kelimeyi bana armağan eden Bilge kadın,
Annem
