Dünya üzerindeki en favori yerim...

Yemyeşil çimin üzerindeyim,
Kalem ile kağıdın üzerine yazmayı biraz unutmuşum.
Yine de mavi aynı mavi, yeşil aynı yeşil.
Üzerine uzandığım toprak aynı toprak.
Sadece biraz daha olgun, daha köklü bitkileri.
İki çocuk kollarını açarak çimlerin üzerinde yuvarlanıyorlar.
O hareketi yapmak 'o an' onlar için o kadar önemli ki, hiçbir şey umurlarında değil.
Sahi, kendini tamamen özgür bırakmak nasıl bir şeydi?
Hatırlamaya çalışıyorum...
Sonra boşveriyorum, güneşi çekiyorum içime.
Şairin dediği gibi; 'İstanbul'u dinliyorum'
Ama gözlerim o kadar açık ki, sadece dinlemiyor, izliyorum hayatı.
Yaşıyorum ben, evet!

Ayşegül K.